मऱ्हाठी देशा / मराठी द्वेशा / मराठा दशा
'शिवाजी पार्क ते गोरेगांव' बेस्ट बस प्रवास. पावसाळा सुरुच, नेहमीचेच त्रासदायक खड्डे, खिडकीतून बाहेर डोकवताना टिपटिपणारे पाणी सहज तळहातावर झेलत प्रवास सुरु होता, पुन्हा पुन्हा टपोऱ्या थेंबांकडे कुतुहलाने पहायचो, 'आस्वाद हॉटेल' च्या पुढे बस थांब्यावर बस थांबली, एक दोघे प्रवासी उतरले आणी चार पाच स्त्री पुरुष प्रवासी बस मध्ये चढले. बस चालक आणी बस वाहक नेहमीच्या शैलीत एकमेकांशी घंटीने संवाद साधत आणी हाताने सुद्धा इशारा करत होते. बस वाहक माझ्या शेजारी बसलेल्या इसमाकडे गेला. आस्वाद बस थांब्याच्या पुढे बसमध्ये चढलेले ते सर्व मराठी भाषिक प्रवासी होते. त्यामुळे बस वाहक छप्पन इंची छाती फुगवत मराठी चा स्वाभीमान ठासून पुरेपुर कोल्हापूर भरला होता. समोरचा प्रवासी मराठी असूनही वाहकाशी हिंदीत संवाद करत म्हणाला, ' दो बॅंड्रा देना' , वाहकाला कदाचीत ही गोष्ट आवडली नसावी, त्याने मराठीतच त्याला सात रुपये सुट्टे द्या असे सांगीतले. "छुट्टा नही हे" समोरुन खिशात नुसताच हात फिरवत उत्तर आले. पुढच्या वेळेपासून सुट्टे ठेवत जावा. असे म्हणत वाहकाने मराठीत त्याला हटकून बोलून दाखवले. वाहकाने त्याच्या हिंदीला दाबल्याचा आनंद मला झाला. काय त्याचा तो मराठीचा आग्रह, त्याचा मऱ्हाठी बाणा आणी तोरा, सरकारी नोकरीत महाराष्ट्राची शान ठेवली गड्याने असे मनात म्हणत मी त्याच्या बद्दल आदर वाढवून बसलो. मनात त्याच्यामुळे मराठी चा स्वाभीमान वाढला असल्यामुळे मी देखील छाती काढून बसलो. शेजाऱ्यांला फारसा फरक पडल न्हवता असे दिसत होते. त्याने शेजारच्या बाकावर बसलेल्या त्याच्या कॉंव्हेंट मध्ये शिकणाऱ्या मुलीच्या हातात मोबाइल देत सांगीतले ' प्लिझ कीप इन युअर पॉकेट बेटा' मी थोडा हळूच वाकून त्याचा चेहरा पाहण्याचा प्रयत्न केला पण जाड जाड भिंगांच्या चष्म्यामुळे हा चष्मा आहे की बस प्रवासात सुद्धा हेल्मेट सक्ती केलीय की काय असे वाटून राहायची वेळ आली. पुढे प्रत्येक घंटी ला बस थांबत होती आणी प्रवासी चढत आणी उतरत होते. पुढे वांद्रे स्टेशन आले आणी माझ्य शेजारील इसमाचा बॅंड्रा चा स्टॉप आला आणी तो उतरला. पाच दहा बांधकाम क्षेत्रातील भैय्या गॅंग बस मध्ये चढली आणी माझ्या पाठीमागील जागेवर एकत्र बसण्यासाठी सरसावली त्यातील एक भैय्या माझ्या बाजुला बसला होता. बस वाहक त्या सर्वांकडे बघून हलक्या आवाजात म्हणाला ' किधर जाना हे दादा' खाडकन कोणी कानाखाली मारावी तसे वाटले. मराठीचे शब्द आता हिंदीची भाषा घेवू लागले होते. त्या वाहकाचा स्वाभीमान तळ्यात मासे पकडताना गळाला लागतो तसा लागला होता. वाहकाने शेजाऱ्याचे तिकीट काढताना ' छुट्टा हे क्या ' असे विचारले समोरून नही हे. असे म्हणत तो इसम त्या वाहकाला किम्मत न देता' ' ए फुलन का तोसे मुकादम का कहील बा..' असे काहीतरी पुटपुटत मागे जोरजोरात बोलु लागला. हतबल बस वाहक त्याना सुट्टे पैसे देत पुढच्या थांब्यासाठी घंटी जोरात वाजविता झाला. मला तो मुंबईच्या सामन्य मराठी माणसाचा प्रतिनिधी वाटला. मराठी ची गळचेपी झालीये, होते आहे पण कोणाला त्याचे सोयरे सुतक नाही. न राहावून बाळासाहेबांच्या आठवणी जाग्या झाल्या, साहेब इंग्रजी शब्द असून मराठी शब्दकोशातील मराठी शब्द वाटायला लावणारे सैनिक आठवले, मराठीच्या अस्मितेवर लढणारी शिवसेना वाढताना आमच्या डोळ्यांनी पाहीली, छत्रपतींच्या नावाने मतांची भिक मागणारा औरंगी विचारांचा भाजपा समोर नागडा नाचताना समृद्ध होताना पाहतोय. महाराष्ट्राच्या राज्यकारभाराच्या बसची धुरा भाजपा चालक म्हणून तर शिवसेना वाहक म्हणून करत आहे. सेना वेळो वेळी धोक्याची घंटी देत आहे पण सेनेच्या घंटीला भाजपा घंटा महत्व देत नाही,पण चालक सत्तेच्या नशेत गाडी हाकतोय. परीणाम काय ते जनतेला माहीत आहे.
वैभव जगताप
https://www.postboxmedia.wordpress.com
