मास्तरांची शाळा

मास्तरांची शाळा 



कथेची सुरूवात होते ..''सांगली जिल्हा, 'कडेगांव' तालुक्यातील एका संपुर्ण साक्षर अशा आदर्श अशा गावी. गावाच्या ग्रामपंचायती कार्यालया बाहेर नोटीस बोर्डावर जिल्हा परिषद निवडणुकाच्या तारखा जाहीर झाल्या की सगळ्या शाळेच्या मास्तरांची 'कडेगांव' तालुका वारी पक्की ठरलेली असायची, बाजाराच्या दिवशीच तालुक्याला जाणारे समदे यावेळी तासाला तालुक्याच्या जिल्हाधिकारी कार्यालयात, पक्ष कार्यालयात, बाजारात, पाराच्या झाडाखाली नाहीतर 'सरकारी देशी दुकानात' हजर असायचे निवडणुक प्रचार, पोलिंग बूथ असो की मतमोजणी समद्या कामाला हे जुपले जायचे, तालुकाध्यक्ष,जिल्हाध्यक्ष,आमदार,खासदार,पक्षनेते, अपक्ष नेते समद्याना यांचा मुजरा व्हायचा. गाड्या भरुन भरुन नोटा तालुक्यावरुन गावागावात पोहचायच्या. वर्षभर अन्ना वाचुन दुष्काळ भोगलेले रात्री कोंबड्या, मटणावर तुटून पडायचे. नेत्यांच्या ,सरपंचाच्या वाड्यावर न अन मळ्यात रात्री फक्कड लावणी जमायची, पैसा उधळला जायचा. मास्तरांचे घोळके बीयर च्या बीयर बाटल्या रेचवायला दंग व्हायचे, इतिहासाचे 'मोहीते मास्तर' तोंडात चना,चिवड्याचा चकना टाकत दारुचा इतिहास सांगुन जायचे तर, भुगोलाचे पिसाळ सर तोंडातील तंबाखू बाजुलाच थुंकत..'मदीरेची उत्पत्ती,कालखंड सांगणार इतक्यात त्याना मद्य उत्पादन फायद्या- तोट्यावर गणिताचे 'जावळे' सर दोन पेग आधीच रेचवून ग्लास पुढे करायचे, तोच इंग्रजीच्या साने मास्तरानी देशीवर टिका करत नाक मुरडत इंपोर्टेड 'रोझ वाइन' चकचकीत ग्लासात घेत तुछ कटाक्ष टाकून... तुम्ही सगळे कसे अजुन मागास आहात... 'यु आर नॉट जंटलमन कलीग्स,.....यु पीपल नॉट ड्रिंकिंग इंग्लीश...असे तसे काही बाही बरळत बरळत शेवटी स्कॉचss शब्द बाहेर आला आणी हे महाशय नुसत्या वाइन मध्येच आडवे झाले. साने मास्तरांचा मुलगा अमेरीकेत उच्च शिक्षण घेतोय, आपल्या 'डॅड' साठी मधुन मधुन भारतात आला की आणतो एखादी काळी निळी वाइन ची बाटली. इतक्यात कोणाच्या तरी तोंडात 'तकीला पाहीजे होता रे श्याss असा उल्लेख आला पण ते काय असते हे माहीत नसल्याने मराठीच्या 'जोशी' सरानी तोंडातल्या तोंडातच माघार घेतली. तमाशा साहीत्य संस्कुती बद्दल भरभरुन बोलता बोलता तिथल्या तमासगीरीच्या पायातल्या घुंगरांवरुन बोटे फिरवत गळ्यात हात घालणार..इतक्यात 'अय काय बोलयचय ना ते लांबन..पायतान काढाय लावू नका' तमासगीर बाई भडकलेल्या बघुन संस्कृतचे कुलकर्णी मास्तर लगेच 'अरे बापरे हीss हीss ( असे खोटेच हसत) सॉरी हा...वेरी सॉरी..मला काय ती जोश्यांची 'शंकुतलाच वाटली' हाहा असे म्हणत.. 'जोशी मास्तराना डोळा मारत' जरा आलोच हाss डोळ्यावर पाणी मारून' असे म्हणत आत जे गेले ते बैठकीला परत न येता, व्हराड्यातच बसुन 'विस्कीचा विथ सोडा... लार्ज ग्लास' आस्वाद घेवू लागले. सगळा तमाशा चालु होता' ..आताची शिक्षण पद्धती कशी चुकीची आहे.. इथपासुन ते 'मंत्रीमडळात आणी निवडणूकीत 'शिक्षकाना जास्तीत जास्त आरक्षण मिळाले पाहीजे आणी... 'एक शिक्षकच देशाचा पंतप्रधान झाला तरच तो हा देश आपण 'तारु' इतक्यात ...'दारु....कोणीतरी मध्येच बोलले.. झिंगलेले भुगोलाचे 'कांबळे मास्तर' आता डुलायला लागले होते. सगळा प्रकार डोळ्यानी शांत पणे पाहून साधे सरळ दिसणारे सायन्स शिकवणारे निवृत्त 'यशवंत कदम' मास्तर या तरुण शिक्षकांच्या व्यवहारावर काहीच बोलत न्हवते. काळ बदलला आहे, "राजकारणच 'शिक्षण' आणी शिक्षणाचेच ' राजकारण' झालेय हे त्याना माहीत होते की काय त्यानी हातातली काठी सावरली, डोक्यावरची गांधी टोपी घालायला आता शाळेच्या पोराना बी लाज वाटते, पण कदम मास्तरांना स्वता:ची गांधी टोपी सावरताना, आणी विसरताना कधीच पाहीले न्हवते. हातातली काठी, चेहऱ्यावर लख्ख तेज, करारी बाण्याचे आणी सरळ स्वभावाचे असे उच्च बुद्धीवादी विचारांचे' ते या व्यवस्थे विरुद्ध लढण्याच्या भानगडीत कधीच पडले नाहीत. आता मास्तरांचे वय झाले होते, 'आवाजातल्या हरकती आणी डोळ्यात दाटलेले पाणी, शरीरावरच्या स्पष्ट दिसणाऱ्या सुरकुत्या आता आणखी स्पष्ट दिसत होत्या, झिजलेल्या चपला आता 'करss करss' असा आवाज करत न्हवत्या.शाळेत वर्गात मास्तर येतायत हे शाळेच्या तासाच्या घंटे पेक्षा मास्तरांच्या चपलांच्या आवाजानेच आधी समद्या वर्गाला कळायचे. आज मास्तरांची दोन्ही पोर सैन्यात मोठ्या हुद्द्यावर देशाची सेवा करतायत...ऱोज सात किलोमीटर सायकल तर कधी चालत शाळेचा बिकट प्रवास आणी नोकरी करणारा मास्तर...."झिंगुन आडवे झालेल्या एक एका शिक्षकाच्या 'प्रेताला' त्यांच्या घरी व्यवस्थीत पोहचवायची जवाबदारीचा 'आदेश' सर आंखोपर ठेवून पुढची पिढी सुरक्षीत करत होता. डोळ्यात पाणी दाटुन आले...आता 'गुरुदक्षिणा' शब्द मराठी साहित्य विश्वशब्द कोशातुन कुठे हरवू नये याची भिती वाटु लागली होती मला..!




वैभव जगताप

https://www.postboxmedia.wordpress.com

समाधी

समाधी

"दाजीला" आवाज देत हातातली काठी भीताडाच्या कडला ठेवून धुरपा म्हातारी वाड्याच्या खांबाचा आधार घेत आत येत एक एक पाऊल टाकायची, "दाजी" आसल का नसल तरी पण धुरपा कधी "दाजी" तर कवा "आणणा" अशी हाळी द्यायला इसरायची नाय. तस "धुरपा" म्हातारीच घर आमच्या घरापासन जवळ व्हत, तिच्या घराची एका बाजूची पांढर्‍या मातीची लिपलेली भिंत कोसळेली व्हती, घरावरची कौल्ल एखाद दुसर पूर्ण असल, बाकी सारी जमीनीवर "पारीजातकाच्या" सड्यासारखी पहुडलेली व्हती, पण गावाकडच्या "बाभुळ" किवा जंगली लाकडाच झाड असो, घराला वापरण्यात आलेल्या लाकडानी अजुन तरी दगा दिला नव्हता, घरा समोरच एक समाधी व्हती, मला त्या समाधीच फार कुतूहल वाटायच, मला त्याचच काय पण गावातल्या प्रत्येक समाधी बद्दल नेहमीच "कुतूहल" वाटायच, गावाकडची माती असो की दगड त्याला जो आकार द्याल तसा त्यो आकार घडत जातूया, कुणी त्या माती, दगडाला देवळासाठी वापरतात तर कुणी त्याला समाधी साठी वापरतात. धुरपा च्या घरासमोर असलेल्या समाधी वर माणसाच्या पाऊल खुणा कोरलेल्या व्हत्या, म्हंजी कारागीरा कडून कारीगीरी करून घडवल्या होत्या म्या पण ती समाधी कुणाची हाय हे इचारायच्या फन्द्यात कधी पडलो नाय. समाधी शेजारी असलेल्या भेंड्याच्या झाडाला धुरपाची शिरडी बांधलेली व्हती. तिची दोन पिल्ल मोकळ्यावानी तिथच आजु बाजूला बागडत मस्ती करत फिरायची, कधीकधी समाधी वर चढायची, त्या समाधीवरच इकड तिकड तिथच त्यांच्या लेंडया पडलेल्या असायच्या. खरतर या गरीब शेराडाशिवाय धुरपाला दुसर नात न्हवत, एक पोरग व्हत अस कुणाच्यातरी बोलन्यातन माझ्या कानावर आल व्हत, पण लग्नानंतर त्ये येगळ राहायला लागल, तस धुरपाकड बघायला कुणीच न्हवत, काठी टेकत जिवाला सांच्यापरी थोडा आराम मिळावा म्हणून धुरपा आमच्याकड यायची, मला धुरपाच आमच्या कड येन आवडत नसायचा, कारण ती काय जास्त बोलायची न्हाय, माझी आजी पण मला "आय" सारखी वाटायची पण धुरपा मला परकी आजीच वाटायची आन् धुरपा घरी यायच्या आधी आय आमची धुरपाची भीती घालून मला दूध पाजायची, "आय" म्हणायची दूध पी नायतर धुरपा इल, आन् त्या बोचक्यात घालून तुला घीऊन जाईल. मलाच काय पण आमा बच्चेकंपनीला धुरपाची भीती वाटायची. धुरपा यायची, नियतीला नाती कळत नसतात बहुतेक, म्हणून की काय सख्या पोटच्या पोरान "नातवंड" तिच्या जवळ ठेवली न्हवती, प्रेमपाय आमाला नातवंड समजून जवळ घ्यायचा प्रयत्न करायची. गावा कडची साधी भोळी माणस ती त्यानाच ठाऊक की प्रेम,माया, नाती काय असतात ती. हल्ली जेह्वा केह्वा मी गावी जातो मला कोणत्या तरी माणसाच्या जाण्याची, त्याच्या निधनाची बातमी कानावर पडते, तसा मायेचा आणखी एक झरा आटल्यासारखे वाटत राहते, तशी माझी पणजी भलतीच तुसाड व्हती कारण तिला धुरपा घरी आलेली कधी खपलीच नाय, ती तिला सारखी कोंबड्या कुतर्‍या वरुन टोचून बोलायची. धुरपा तिच्या घरातन निघताना समाधीकड एक नजर टाकत घरच्या रस्त्या कड चालत काठी टेकत यायची, आमच्या आयन एकदा मला सांगीतल की ती समाधी तिच्या धन्याची / कारभारयाची ची हाय, राहायला घर व्यवस्थित नाय, पण आपल्या धन्यासाठी तिन गाठीशी जोडलेला एक एक पैका खर्चून ती समाधी बांधली होती. पावसाळ्यात धुरपा घरी यायची, ती कोपरयातल्या सोफयात पहुडलेली असायची, तिच्याकड एक घोंगड असायच त्याच घोंगड्याला मी दर उन्हाळ्यच्या सुट्टीत गावी आलो की पहायचो. धुरपा पाठीच्या कण्याच्या आजाराने त्रस्त असल्यान चालताना नेहमी जराशी वाकुनच चालायची. काठीचा आधार तिला आयुष्यभरासाठी सोबतीला लागलेला व्हताच, पण तिच्या डोळ्यात मात्र असे कधीच दिसले नाही की तिला कशाचे तरी दुख बोचत असावे. मला ती सगळ्यांचीच आजी असल्यासारखी दिसायाची. धुरपा कड बघायला कुणीच न्हवत. काठी टेकत जिवाला सांच्या पर थोडा आराम मिळावा म्हणून धुरपा आमच्याकड यायची. प्रेमापाय आमालाच नातवंड समजून जवळ घ्यायची, पण मला त्यावेळी तिची माया कळली नाही. माझ्या आजीला धुरपा घरी आलेली खपायची नाय ती तिला सरळ जा म्हणू शकत नसल्याने तिला सारखी कोंबड्या कुत्र्या वरुन बोलायची. धुरपा पावसाळ्यताल्या दिवसामध्ये पाठीवरुन घोंगड किवा गोणपाट टाकून बाहेर पडायची.निघताना समाधीवर एक नजर टाकून बाहेर पडायची का कोण जाणे तिचा देवावर आता विश्वास राहिला नसावा बहुतेक. माझी आय मला म्हणाली होती की ती समाधी तिच्या नवर्‍याची हाय म्हणून, तेव्हा मला माहीत झाल. पण राहायला घर व्यवस्थित नसलेली धुरपा नवर्‍याच्या समाधी साठी गाठीला पै न पै जमा करून बांधून घेतली व्हती. तिच्याकड असणार्‍या घोंगड्याला मी दर उन्हाळ्याच्या सुट्टीत गावी आलो की पहायचो, धुरपा इथच भाकरीच दोन घास खायची, आयुष्य कष्ट करण्यातच गेल व्हत, कालवन नसल तर ती चटणी –भाकर खाऊन दिस काढताना दिसायाची, धुरपाच्या अंगावर एक फाटक आन् एक बर्‍या पैकी "फाटक" अशी ती हिरव्या आन् मोर पिशी रंगाची लुगडी वापरत असायची. तीन वर्षापुरवी जवळच्या नात्यातल्या लग्नात आहेर मिळालेली लुगडी व्हती. धुरपाच्या काबाड कष्ट करून आणी वयाच्या मानाने आलेल्या चेहर्‍यावरच्या समाधानी रेषा आता जास्तच गडद आणी मोठ्या झाल्या व्हत्या. कसल सुख आणी कसल दुख: लपवनार ती, कारण सुख: म्हंजी काय त्ये त्या बिचारीला काय ठाऊकच न्हवत. डोळ्यांच्या कडा नेहमी पाण्यान भरलेल्या असायाच्या दर दिवसाल ते आसवांचे थेंब सुकल्यावर त्याचे वन मला चेहर्‍यावर दिसायचे. कपाळावर मेन लावल्या नंतर आयुष्यभर ज्याच्या नावाने लाल मळवट भरला व्हता, आज त्या जागेवर तिथ कुकू न्हवत तर गोंदल्याच्या खूना आणी त्याचा ठसा उमटलेला दिसायचा, आयुष्यभराची पायपीट आणी पायाना पडलेल्या भेगात विलक्षण सामर्थ्य असलेल जाणवायच, पण आता ते वयाच्या मानाने हरवलेल दिसल. या येळेला गावी आलो त्या वेळी हसन्या खेळण्यात माझ दिवस गेले. आन् पाणी भराया बोरजवळ जायच्या वेळी माझ सहज धुरपाच्या घराकड लक्ष गेल. धुरपाची "घोंगडी" भेंडीजवळच्या भीताडावर फाटून झीजलेली मला दिसली, भेंडी जवळची शेरड पण मला तिथ दिसत नव्हती. तिच्या लुगड्याच्या रंगाची फडकी घराजवळ पडलेली दिसत व्हती, घर होत तसच होत. कुणी आसल का नसल तरी त्या घराला कुलुप लावलेल कधीच नसायच,आताही ते न्हवत. घरात चेपलेली टोप, फुटलेली चूल, भिताडात असलेल तुटलेल्या लाकडाच कपाट माती पडून झाकल गेल व्हत. कदी नाय पण या येळला गावकडल्या लाकडान दगा दिला व्हता. घरच्या छपराच मधल लाकूड कना मोडल्यागत आत पडल व्हत. मी तसाच धावत घराकड वळलू तर तिथ धुरपा न्हवती, म्या सुदीक तिच्या भितीमुळ ती कुठ हाय हे कुणालाच इचारल नाय . पावसाळ्याचे दिस सुरू झाले, इजांचा कडकडाट सुरू व्हता, इजा चमकू लागल्या व्हत्या. पाऊस धो-धो कोसळू लागला व्हता, आमी समदी पोर सोफयात पडणार्‍या गारा येचायला बाहेर पडलू आन गारा मारत एकमेकांशी खेळू लागलू. माझ्या अंगाला गार जोरात लागल्यान म्या रडायला लागलू. मला रडताना बघून आय भाकरी चुलीजवळ थापत थापत मला आतूनच म्हणाली, गप बस की रे बोकाडा वर म्हातारी आभाळात दळतीया अं तुझ्या किरडीचा दान्डा निखाळलाय हूय र, म्या पटकन गप झालू, आन् वर आभाळात पाहील .... "म्हातारी दळतीया" ?? म्हंजी आमची धुरपा म्हातारी आभाळात बसून दळतीया, आज जेव्हा जेव्हा असा मोठा विजा चमकून पाउस येतो, अंगणात हलक्याच पांढर्‍या शुभ्र रंगाच्या गारा पडतात, हलक्याच सरींच्या पहिल्या पावसात मातीला गंध सुटतो तशी आपल्या नात्यातल्या आन् नात्या पेक्षा जवळच्या लोकांच्या आठवणींचा मनाला गंध सुटतो, नकळतच डोळे ओले होतात, प्रत्येकाच्या आयुष्यातला एक म्हातारा बाबा किंवा एक म्हातारी आजी पुन्हा हळूच मागून येईल आणी आपल्या गालावर हात फिरवत आपल्या हाताने, पदराने आपले डोळे पुसेल असे न रहावून वाटत राहते आणी कुठेतरी ओसाड माळराणावर कोसळलेली वीज क्षणात मनावर कोसळलेली भासुन रहाते, धाडकन डोळे जागे होतात, पुन्हा पावसाच्या बातम्या, टी.व्ही चॅनेल, रिमोट आणी मोबाईल याना आपली नात्यांची जागा देऊन पाउस थांबण्याची वाट बघत बसतो.



 वैभव जगताप
https://www.postboxmedia.wordpress.com

गावाकडला 'आबा' अन मराठा मोर्चा

 

 

 

 

गावाकडला 'आबा' अन 'मराठा मोर्चा' !!

फेटा,धोतर, पैरन घालुन सायकलीला पायडल मारुन गावाकडला 'आबा' प्रत्येक गावात असतो अगदी तसाच रांगडा उंच पुरा पैलवान गडी..आमच्या 'कोतीज' गावात व्हता. आमच्या येळला, सायबाच्या येळला इथ पासून ते कुस्ती च्या मैदाना पातुर पारावर सुरु होणारी चर्चा आन त्या चर्चेत आमच हे आबा. शेताकड गेल की सोबतीला मोत्या असतुच त्याला दगुड हाणून परत घरा कड जायला लावतील तर कधी सायकल चा पंचर काढायला शेजारच्या गावकड हिरवी नायलॉन ची थैली घेवून एकटेच आपला रस्ता काढत निघतील. 'खेड' गाव असल्याने मधन कुठन बी मार्ग काढीत शेतातल्या भांगलणारया संभा ला आवाज देत इचारत काय यंदा मका जोरात दिसतुय तुझा वढ्याजवळ.. ऐकत नाय लेका अस बोलुन इजच्या खांबाला सायकल टेकवीत काढ की तंबाखू.. अस बोलुन आबा घरातल्यांशी विचारपुस करत पुढच्या प्रवासाला निघायचा. कुठ पाटावरल पाणी चुळ भरुन तसाच फेट्याच्या कापडाला तोंड पुसत आबा सायकल ढकलत ढकलत पुढ निघायचा. पंचर वाल्याकड सायकल लावून आबा दाढी करायला येश्या न्हाव्याकड जावून बसायचा. तिथल्या गप्पा झाल्या की पाराजवळ चिचच्या झाडापाशी सगळ्या पैरन वाल्या लोकामधी मिसळून जायचा. कोण लेंगा घालणारा तर कोण एखादा दुसरा पॅंट घालुन शहरी वास्तव्याचा दाखला देणारा असायचा. आबा ची सुरुवात व्हायची आमच्या येळला... सगळ्या चर्चा झडायच्या. अगदी राजकारणापासून ते खेळा मेळावर भावबंदकी न शेतातल्या पिकावर. आजच्या सारखे सोशल माध्यम त्यावेळी न्हवते. त्यामुळे डिस लाईक, कमेंट,ब्लॉक, रिपोर्ट अशा थिल्लर गोष्टीना मैत्रीत स्थान न्हवते. त्यामुळे आत्मीयता, प्रेम, माया एकमेकांनबद्दल प्रचंड असायची. गावाकडला असल्याने समाज एकमेकांशी बांधून ठेवला होता. एकमेकांच्या समदु:खात आणी सुखात सारेच हरवून जायचे. म्हातारीला नव लुगड आणल्यावर तिच लाजन सांगताना आबाच्या गालावरच हसु बघण्याजोग आसायच. संस्कृतीच्या पोकळ गप्पा कधीच या मंडळीच्या गप्पात नसायच्या दिलखुलास न मोठया मनाची माणस.. आपला समाज आपला समाज कधी असा वागला कधी तसा वागला पण समाजाला सोडून कधी गेले नाहीत. आबाच्या पारावरच्या बोलण्यातन पोराला नोकरी लागना कुठ वशीला असाल तर बघा, पण पारावरल्या अर्ध्या धिक लोकांच्या पोरांची तिच अवस्था..आबा मलुल होवून जायचा. घरी म्हातारीला सारखा म्हणायाचा पोराला एकदा सायबा सारख बघायचय. पण पोराला नोकरी काय लागलीच नाय. कुणी पैसे मागतया तर कुणी वशीला विचरतोया. समाज आमचा पारावरच्या गप्पा मधीच एक झालेला दिसायचा. प्रत्येक गावातला आबा हतबल..निराश, उदास. म्हातारी सोडून गेली तवा देखील आबाला साथ देणारी सगळी मंडळी येवून जात होती. मरता मरता म्हातारीला आबा बोलला, तुह्या लेकाला नोकरी करताना बघतो न तुझ्या कड येतो. पोराला नोकरी काय केल्या लागना, आन समाज दुसऱ्या गुजराती मारवाडी समाजासारखा उद्योग सहकार करायला पुढ येइना. समाजातले नेते मंडळी मोठी झाली पण समाजाला गुलाम करत गेली. आबा कधी यांच्या पुढ झुकला नाही की पोराच्या नोकरी साठी हात पसरले नाही. पारावरच्या गप्पात आबा बोलायचा, कवा आपला समाज एक होइल न आपल्या पोरा बाळासाठी अन त्यांच्या भविष्यासाठी एक संघर्ष करील. आबा म्हातारीच्या फोटो कड बघत बघत तसाच निघुन गेला. जाताना डोळे उघडे होते. त्याच्या पोराला अजुन नोकरी न्हवती लागली. त्याची कारणे कळायला त्यांच्या पोराना रस्त्यावर यावे लागेल असे कधीच वाटले न्हवते. गावाकडच्या आबा ची इच्छा पूर्ण करायची जवाबदारी आज आपल्या समाजातील प्रत्येकाची आहे. आबाच्या मोत्यान मालकाशी असलेल इमान राखल. कोतीज गावचा आबा गेल्यावर मोत्यान त्याच्या चितेत उडी घेतली. आज समाज एकवटला आहे, आपले इमान आपल्या समाजाशी राखायची हीच योग्य वेळ आहे. आबाला त्याची स्वप्न पुर्ण झालेली बघायची आहेत. पैरन गेली, फेटा गेला धोतर सुद्धा गेल समाजातला आबा गेला पण संघर्षाचा धागा बनुन गेला.... उठ मराठ्या.. पेट मराठ्या...
माझ्या आवडत्या आबा साठी एक धागा हो. मराठा क्रांती मोर्चा, मराठ्या जागा हो... !!

वैभव जगताप

 

 

वैभव जगताप
https://www.postboxmedia.wordpress.com

 

अमृत- विषाचा प्याला

अमृत- विषाचा प्याला !!



.....तो रोज येत नाही, तो कोणापुढेही हाथ पसरत नाही. तो धर्म प्रसारक नाही ना भिक्षुक, पण वर्षातुन न चुकता प्रत्येक गावात एक फेरी मारुन लांब लांब चा प्रवास करत 'भिमा' खानापुर तालुक्यातुन कर्णाटक सिमावर्ती भागातुन आपल्या बायको आणी लहान मुलीसह डोक्यावर देवीचा प्रचंड वजनाचा गाडा घेवून महाराष्ट्रातील ..सांगली,सातारा,कोल्हापुर,सोलापुर इथली बरीचशी गावे पालथी घालत फिरत असतो.
'आई राजा उदो उदो..उदे ग अंबे उदे" करत दरवाजात उभा राहीला, की भिमा शिवाजी महाराजांच्या एखादया लढवय्या 'मावळ्या सारखा भासायचा मला..धडधाकट शरीरयष्टी आणी कपाळावर पिवळ्या धमक बेलबुट्टीवर लाल कुंकवाचे ठिपके भिमाला शोभुन दिसतात. उण्हात फिरुन फिरुन रापलेला काळा तांबुस चेहरा,काय तर तो रुबाब..काय तर ते व्यक्तीमत्व, पांढरपेशा मनाला कुबड झालेल्या लोकाना त्याच्यात 'व्यक्तीमत्व' दिसनारच नाही डोक्यावरचे अनुभवाने पिकुन पांढरे झालेले केस मिशीपर्यंत आणी रुबाबदार पिळदार पांढरया मिश्या. कमरेला गुंडाळलेला रक्तरंगी झगा त्यावर असलेली फुले. कुठेही पोषाखी कलेचा दिखावा नाही. खरी कला 'जगणे' अर्थात यालाच म्हणत असावेत बहुधा. बायकोच्या गळ्यात दान जमा करायची झोळी. कुठे कुठे फाटलेली आणी ठिगळ लावलेली जिर्ण मळखाउ रंगाची साडी बायकोच्या अंगावर असायची,गळ्यात मंगळ्सुत्र नाही पण काळ्या धाग्यात गुंफलेले मणी आणी पायात मासोळी जोडवी, पोरगी परकर पोलक घातलेले जरा लाजुन आईच्या मागे लपायची, भिमा अनवाणी पायानी गावोगावी फिरायचा,कोणा पुढे हाथ पसरताना भिमाला मी पाहीले नाही. भिक्षुकी मागुन उदर निर्वाह करने हा त्याचा उद्योग नाही, मोठ्या मोठ्या देवस्थानात असलेले कर्म दरिद्री पंडित/भटजी प्रमाणे तो नाही, देवस्थानात देवाच्या नावाने पैसे उधळुन किंवा पेटीत टाकुन पुण्य कमावणे इतके सोपे असते तर विचारुच नका जगात पापाला स्थानच राहीले नसते..मी दोनच वेळा भिमाला भेटलो होतो, इतक्या दोनच भेटीत तो मला जितका उलगडला तितका मला तो 'देवीचा जोगी' म्हणा किंवा हव तर 'पोतराज' म्हणा. पण त्या पेक्षा एक 'माणुस' म्हणुन मला जास्त जवळचा वाटला. भिमा च्या वडीलांकडुन देवीचा गाडा घेवून फिरायचा वारसा भिमाला मिळाला होता. देवीचा 'कौल' देने हा ज्याच्या त्याच्या इछेचा प्रश्न म्हणुन भिमा तो देत असे. पण हे कौल वगैरे देने स्वता: भिमाला पटत नाही. अंगठाबहाद्दर असलेल्या भिमाला उपजीवीकेचे साधन आणी वडिलोपार्जीत सेवेचा भाग म्हणुन देवीचा गाडा घेवून फिरावे लागते,
'भिमा देव धर्म मानत नाही, नशीबापेक्षा कर्मांवर त्याचा असलेला विश्वास मला फार दृढ वाटला, वडिलोपार्जीत पोटापाण्यासाठी भिमा नाइलाजाने हे करतो आहे, भिमा नास्तीक आहे हे, हे त्याच्या तोंडुन ऐकल्यावर मला आश्चर्यच वाटले. हे कसे शक्य असु शकते, देवीचा गाडा घेवून फिरणारी व्यक्ती देव धर्म मानत नाही, बुद्धीवाद्याना बुचकळ्यात टाकणारा प्रश्न होता पण वस्तुस्थीतीही होतीच ती माझ्या नाकारण्याने बदलु शकणार न्हवती,
तो कोणापुढे ही हाथ पसरत नाही,ज्या घरी दिले तिथे प्यायला पाण्याचा तांब्या आणी मुठभर धान्यच तो खुशी खुशीने घेतो आणी पुढच्या घराकडे जायला निघतो. भिमा वर्तमानात जगतो. त्याला मोठ्या मोठ्या मंदीर - मस्जीदीतल्या पंडीत आणी मौलवी प्रमाणे खर्चीक पुजा अर्चा,ग्रह शांती,दोश-प्रदोश, नमाज, दर्ग्यात चादर किंवा गुलाब अथवा बळी सांगुन दक्षिणा मागुन जगणारया दळभद्री धर्माच्या ठेकेदारांकडुन देवा धर्माच्या, अल्लाच्या नावावर भिती घालुन स्वता: घबाडे कमावणारी धर्मांध धेंडे पाहीली की विद्न्यान युगाच्या काळ्या बाजुची आठवण होते , पोटापाण्यासाठी आस्तीक नास्तीक झालेले मी अनेक पाहीलेत पण भिमा ची कहाणी एकुण खुपच आश्चर्य वाटले.
भिमाला एक मोठा मुलगा आहे, तो कोल्हापुरात राहतो, नित्य नियमाने कुस्तीच्या तालमीला जातो. त्याचा खुराक खर्च खुप आहे. पण भिमाला आपल्या लाडक्या पोराला भारतीय सैन्य दलात पाहण्याची इछा आहे. कुस्तीतुन पिळदार शरीर कमावून देण्यासाठी भिमा हा देवीचा गाडा घेवून दारोदार फिरत असतो.अंधश्रद्धा पसरवन्याचा हेतु नाही पण श्रद्धेचा बाजार मांडन्याचा ही त्याचा प्रयत्न नाही.म्हणुन तो कोणापुढेही हात पसरवत फिरत नाही.
त्याच्या देवीच्या गाड्यात पैशाचा गल्ला नाही..
..मुलाला सैन्यात पाहण्याची स्वप्ने पाहणारा भिमा अमृत- विषाचा प्याला भासला मला त्यावेळी...
आज किती तरी देवा धर्माचे ठेकेदार आणी धर्माचे सोयीस्कर राजकारण करणारया 'राजकारण्यांची पोरे 'भारतीय' सैन्यात आहेत ??
..पण इथे सामान्यातल्या सामन्य माणासांचे विचार देखील कधी कधी आपल्याला 'विचारात' पाडतात.मी देव पाहीला नाही तो कसा आहे त्याचे विश्वरुप कसे आहे काही काहीच माहीत नाही पण भिमा सारख्याच सामान्य माणासामध्ये मला 'देव' दिसतो जो देवा धर्मा पेक्षा देशहिताला प्राधान्य देतो.. जो देशा साठी आपला विर मुलगा द्यायला तयार असतो.
सलाम माझा त्या प्रत्येक आई बापाला ज्यानी देशा साठी आपला मुलगा दिला आहे...

जय हिंद !

वैभव जगताप
https://www.postboxmedia.wordpress.com

 

दगडफुल आणी माळरानावरचा पाउस

'दगडफुल" आणी "माळरानावरचा पाउस" !!

 

(सत्य घटना )
सिदगोंडा आण्णासो पाटील, खानापुर तालुक्यातील 'बेळगाव' जवळच्या अतीदुर्गम खेड्यातुन पायपीट करत उदर निर्वाह करणारया महाराष्ट्रातील तमाम 'भटक्या' आणी 'विमुक्त' जातींचे प्रतीनिधीत्व करणारया महाराष्ट्राचा खरा 'आरसा' म्हणा किंवा 'बोलका चेहरा'
'आसवेच' स्वातंत्र्याची आम्हाला मिळाली'..या ओळींचा प्रत्यय वास्तवात येणे हे महाराष्ट्राचे दुर्दैवच म्हणावे खरे तर..
घरोघरी फिरुन दारोदारी जावून स्त्रियांच्या साठवून ठेवलेल्या केसांच्या पुंजक्यांच्या बदल्यात त्या त्या स्त्रियाना पिना,चाफ,गोंडा,कंगवा,रिबीन,टिकल्या आणी इतर साज व केशशृंगारीक वस्तु मोबदल्यात देण्याचे काम कंत्राटदाराकडुन या पोरांच्या हातुन केले जाते. या जमलेल्या केसांचा पुढे केसावळ,गंगावण तसेच तत्सम कुत्रिम केशनिर्मीती साठी उपयोग केला जातो असे सिदगोण्डा ने सांगीतले. हे सर्व जमा करताना फिरताना पंधरा ते वीस गावे पायी विना चप्पल तुडवून झाली की परतीच्या घराकडे खोपेच्या प्रवासाला निघायचे. घरातुन 'डबा' 'शिदोरी' असे कधीच नसते.वाटेत जे जे मिळेल ते ते खाणे आणी पोटापाण्यासाठी फिरणे. मध्येच उस खाउन पोट भरने,कोणाच्या शेतातुन हरभरा काढुन खाणे ,कोणी भाकर चटनीचा तुकडा दिला तर खुशीने घेणे, बोरवेल तसेच रस्त्यालगतच्या विहीरीतुन पाणी काढुन पिणे असे राज रोस चालत असे, कधी कधी तर मोकाट कुत्री गावात भुंकत मागे लागत मग अशा वेळी हातात दगड घेवून मी फिरत असतो असे सिदगोंडा सांगत होता.त्याच्या सारख्याच अनेक भटक्या आणी विमुक्त जातींच्या समाजातील लोकांची , त्यांच्या अनेक प्रश्नांची स्वातंत्र्या नंतर ही उत्तरे ना त्या 'समाजाला मिळालीत ना आजवरच्या 'सरकारला'
त्यांच्यातल्या त्या समाजातल्या चाळीशीतल्या तरुणाला सही कर म्हण्टले तरी 'मी अंगठा लावतो' असे तो बिंदिक्कत पणे तो सांगतो.
आज 'सावित्रीबाई फुले' आणी 'ज्योतीराव फुले' यांची शिक्षणाची गंगा महाराष्ट्रातल्या खेडोपाड्यात पोहोचली असे म्हणताना ही अशी उदाहरणे मन सुन्न करुन जातात. आपण भारतीय आज 'मंगळावर' पोहोचलो पण 'बेळगाव' आणी सिमाभागातील लोकांच्या प्रश्नांवर आणी त्यांच्या मुलभुत प्रश्नांपर्यंत पोहोचणे ना 'केंद्र सरकारला' शक्य होत आहे ना 'राज्य सरकारला'. मधल्या मध्ये 'सॅण्डवीच' झाल्या सारखी अवस्था झालेल्या या पुढच्या पिढीतल्या पोरांची जी दुर्दशा आज आहे ती पुढे खुप मोठे 'शाप' घेवून जन्माला येणार यात शंकाच नाही.
आजची सिमाभागातल्या भटक्या आणी विमुक्त समाजातल्या पोरांची निरागसता जावून 'अन्यायाची' भावना इतकी तीव्र होईल की कोणाही राज्यकर्त्याकडे याचे उत्तर नसेल.
'आपल्याच घरी हाल सोसते मराठी'..कवितांच्या ओळी सारख्या आठवत होत्या..
बेळगावच्या सिदगोंडाशी खुप गप्पा मारल्या..धरणाच्या पाटावरचे काम सध्या थंड आहे.म्हणुन इतकी पायपीट करुन पोट भरायला फिरावे लागते..आज सिदगोंडा सारखी अनेक जिवंत उदाहरणे आपल्याच जवळपास असतात फक्त काही बाजारु वर्तमान पत्रात सेलीब्रीटींच्या घरांचे इंटीरीयरचे काम,सुविधा,खाणे पिणे, आणी मुलाखतीचे रकाणे यामुळे दरवेळी कव्हर केलेली एका जातीवंत पत्रकाराची मुलाखत छापुन यायाला..संपादकांची पुढची तारीख तारीखच असते...ही खरी आजच्या पत्रकारीतेची शोकांतीका..
दगडफुलासारखी निरागसता सिदगोंडाच्या नजरेत होती.
तो निघुन गेला..त्याच्या पाठमोरया आकृतीकडे मी नुसताच पाहत होतो..धुळीत पाय माखले होते एव्हाना तो माळरानापर्यंत पोहोचला पण ..मान खाली घालुन त्याचे चालत रहाणे मला कुठे तरी लागले मनाला..हळु हळु त्याची पाठमोरी अंधुकशी आकृती दिसु लागली..माळराना वर पाउस दाटुन आला होता,गडद काळोखा ढग दाटुन आलेला पाउस निष्ठुर पणे हळु हळु बरसु लागला..तो तसाच पावसात हळु हळु पाउले टाकत चालत होता.आता माझे डोळे ओले पाणावले होते...माळरानावर कुठेही आडोसा न्हवता...भिजत भिजत तो तसाच चालत हळु हळु दिसेनासा झाला..त्या दिवशी माळरानावर पडनारा तो निष्ठुर पाउस त्या पोरापुढे खुपच खुजा, कोरडा आणी लहान वाटला.


वैभव जगताप
https://www.postboxmedia.wordpress.com

'तहान' आणी 'ब्रॅंडीग'

'तहान' आणी 'ब्रॅंडीग' !!

भर दुपारची वेळ,सुर्य माथ्यावर आल्यामुळे पाउले तशी झपाझप पडत होती.मध्येच डोळ्यावरचा चष्मा काढुन घाम पुसत पुण्हा रुमालाची घडी करुन खिशात ठेवून मार्गक्रमन करु लागलो.काही वेळातच रस्त्यालगतच्या इमारतीच्या बांधकामाच्या दिशेने पाउले सावकाश टाकत पुढे निघालो.रस्त्यापर्यंत खडी पसरली होती.त्यातुन चिखल मिश्रीत पाणी वाट काढत पुढे नाल्यात जात होते.सुर्याच्या प्रखर उष्णतेने बांधकामाच्या सळ्या चांगल्याच तापल्या होत्या.सिमेंटच्या टराटर गोणी फाटत होत्या. रेती,खडी,सिमेंट एकत्र करुन मिश्रन तयार करनारी मशीन घोंघ आवाज करत होती.बांधकामावरचे मजुर प्रत्येक मजल्यावर उभे राहुन सळ्या आणी तत्सम बांधकामाचे सामान वर खाली नेत होते.गरम गरम सळ्या त्या कटाकट कापुन तशाच वर घेवून ने आण चालु होती.असल्या रखरखत्या उण्हात त्या बांधकामाच्या ठिकाणी कसली तरी शिवीगाळ ऐकु आली म्हणुन जरा थांबुन मी त्या दिशेने पुढे गेलो. तर घडले असे होते की एका मजुराला या असल्या उण्हात खुप तहान लागली होती म्हणुन तो खाली आला तिथे समोर धुळीने माखलेल्या पांढरया रंगाच्या प्लास्टीक खुर्चीवर एक 'बिसलेरी' ची अर्ध्या पेक्षा जास्त रिकामी झालेली बाटली होती. बहुतेक उण्हामुळे पाणी गरम झाले असावे तरी सुद्धा ती त्याने तहान भागवावी या हेतुने उचलली.इतक्यात तिथल्या कामावरच्या मुकादमाने दम देत त्या मजुराला शिवीगाळ करायला सुरुवात केली. उण्हात तापलेली ती बाटली त्याने तोंडाला सुद्धा लावली न्हवती. पण तो मुकादम एकदम अर्वाच भाषेत 'रख भें×× ,आइंदा से हाथ नही लगानेका' असे बोलला ..यावर तो मजुर बोलला 'क्या हुवा मालीक बहुत प्यास लगा था." ..ज्यादा शाना बनता हे क्या निकल'..मजुराला काहीच कळले नाही की असे का ?? 'तहानलेल्याची तहान जानावी' महाराष्ट्राची संस्कृती,संस्कार या मातीने शिकवलेत की 'अथीती देवो भव' घरी दारात आलेल्या प्रत्येकास आपण कमीत कमी पाणी तरी विचारतो.आणी हे सर्व पाहुन 'पाणी आणी त्याचा वाढलेला 'व्यावसायीक पणा' यामुळे 'माणुसकी' कशी हरवत जातेय हेच आपल्याला कळत नाही.पाण्याचे मिनरल,पॅकेज ड्रिंकीग वोटर च्या नावाखाली चाललेली स्पर्धा आणी लयलुट,त्याची 'किमत' सारेच कसे कमर्शीयल 'ब्रॅंडीग' झालेय. पुर्वी गिरगाव,गिरनगाव,दादर आणी शारदा सिनेमागृहाजवळ थंड पाण्याच्या चार चाकी हापसा बसवीलेल्या पाणपोई गाड्या असायच्या. त्या गाडीवर रेखाटलेला लाल रंगाचा माणुस नेहमीच सुस्वागतम करताना पाहीला की ते 25 पैशात मिळनारे पाणी दिवसाची तहान भागवायचे त्यावेळी हायजीनीकली हेल्दी,ओक्सीजन युक्त ,हिमालयीन ड्रिंकीग,मिनरल,पॅकेज ड्रिंकीग असे प्रकार आणी चोचले न्हवते'..असो..त्या मजुराला शिवीगाळ केल्यानंतर बिचारा गरीब तो खुपच 'हुशार' आणी 'स्वाभीमानी' निघाला. तिथे उभा राहुन मी हे सर्व पाहत होतो.थोड्या वेळात तो तिथे आला.त्याच्या हातात 'पुर्ण भरलेली थंडगार 'बिसलेरी' ची बाटली आता त्याने विकत आणली होती. बाटलीचे 'पाणी' पित पित तो त्या मुकादमाच्या समोरुन निघुन गेला. मुकादमाला त्याच्या तोंडात असलेली तंबाखु 'गिळावी' की 'थुंकावी' हेच कळेना अशी त्याची अवस्था झाली.आज त्या मजुराकडे त्याची खरी श्रिमंती होती त्याचा 'स्वाभीमान'. त्याच्या या कृत्याने मुकादमाच्या सनसनीत कानाखाली देखील बसली आणी आवाज सुद्धा झाला नाही. आज कोर्पोरेट आणी खाजगी क्षेत्रात काम करताना बरीच तरुण मंडळी नोकरी टिकवन्यासाठी परीस्थीती पुढे स्वाभीमानाशी फारकत करुन त्याला 'स्मार्ट वे' असे गोण्डस नाव देतात. पण असा एखादा मजुर त्याच्या लहान सहान गोष्टीतुन 'स्वाभीमानाचे' धडे देतो. मुजोरानी सुद्धा धडा घ्यावा...
'तहानेल्याची तहान जानावी, आणी भुकेल्याची भूक हाच खरा धर्म !!

वैभव जगताप

अरे म्हणा ना मुंबई आमची

 

 

 

अरे म्हणा ना मुंबई आमची...!!

काल 'जिग्नेश' मला पुण्हा भेटला. तोंडात मावा आणी हातात गाडीची चावी गोल गोल फिरवत खांद्यावर हात टाकत..'अरे मोटा भाय कसा काय..मी म्हणालो 'मस्त',
"तु बी ना भावा आमचे मागे लागलाय जवासी हे इलेक्क्षन चालु झाला'..आपन बघ टेंशन नाय घेत, तो म्हणाला..त्याच्या अंगावरच्या डिवोच्या सुंगंधाने जरा गरगरायला होत होत मला. मी विचारले 'क्या भाय किधरसे आ रे ला हे..तसा हसत हसत म्हणाला.."अरे तु बी ना येडा काय बी पुछते",...'सांस्क्रुतीक कार्यक्रम'.. होता ना आमचे दोस्त लोग चा..
"अछा 'गरबा' मी म्हणालो...'नाय रे' तो पटकन म्हणाला..'डांस बार मंदी रे येडा' अरे पन ते तर कवाच बंद झाला ना मी पटकन म्हनालो...'ते तुमच्या साठी'..आमा लोकाना समदे अड्डे माहीती छे नी..!!
हे तुमच 'आबा' ला बोल किती बी 'एल.बी.टी' आण आणी किती बी वेला डांस बार बंद कर, आमी मुंबई मधुन जानार नाय उलटा तुमा 'घाटी लोग' ला हाकलेल...'धंदा करताना जो आडवा येतो त्याला एक तर 'भाउ' बनवायचा, नायतर 'बरबाद' करायचा' हे आमचा धंद्यातला 'उसुल' हाय'...साले समदे 'गांधी चे आगे झुकते ना'..
गांधी बी आमचे गुजरातचा'..
"गांधी कधी आणी कुठे वापरायचा" हे आमा गुजराती लोग ला चांगलाच माहीती हाय' असे म्हणत पुण्हा रस्त्यावरच पिंक टाकत हसला.
खांद्यावर पुण्हा हात ठेवत किरीट मेहता म्हनाला.."भाउ, तुमी लोग कोणत्या दुनियेत जगते ते कलत बी नाय बघ तुमालाच..
आम्ही चमडी विकुन जवा आमचा दादाजी या मुंबई त आला तवा तुझा दादाजी पन गोदीत,आनी पक्याचा बाप बी मील मध्येच कामाला जायचा आणी "राशन" आमचे दुकानातुन घ्यायचा..हलु हलु दादाजी ने चाल बांधली तिथे तुमी "पागडी सिस्टम" ने राहयला आला, दादाजी चे उपकार विसरलात काय तुमी घाटी लोग ??..
तुमी आमचे गुजराती लोग ला 'थॅंक यु' बोलले पाहीजे ..तु बी इलेक्षन पासुन आमचे मागे लागलाय...शेवटी मी जिग्नेश ला आता न राहावून बोललो..
'अछा'
साला तुमी लोग 'भ्रष्टाचारावर' बोलता..
खरे भ्रष्टाचारी तुमीच...तुझ्या बापुस ने धंदा करताना एक रुपयाची वस्तु नफ्यासहीत किती रुपयाला विकली सांग ना सांग मेहनतीने पैसा कमावनारी आम्हा 'स्थानीक' लोकांची चाळ बळकावलीत..'अर्धी जागा मधी 'जैन सोसायटी' बांधलीत तिथे आम्हा मराठी लोकाना मास मछी खातात म्हनुन घर देत नाही. अर्धी चाळ ची जागा स्वता डेवलप करायला घेतलीत तुझ्या गुजराती पार्ट्नर बरोबर. आता आमी सर्व चाळीतील भाउ बहीन, शेजारी- पाजारी 'विरार,डोंबीवली वसई,पनवेल,अंबरनाथ' आणी इतर ठीकानी फेकलो गेलो..तिथे पण तुमी..?? जे नडले त्याच्यावर तुमी केस टाकलीत,आता काय गावी जायचे काय??..हसत हसत तो म्हणाला "मोटा भाय हे समदा धंदा असते बघ..तु बी 'हिंदु' मी बी हिंदु' याचा अर्थ तु आणी मी भाउ ना' 'हिंदु हिंदु भाउ ना' सगला हिंदु भाउ बहीन ना आपला' थोडा समजदारीने घे नी..आता लवकर 'शहाणा' व्हायचा ..मग कर ना वोट आपल्या माणसाला 'प्रकाश सोमैय्या' ला त्याला बी "भाउ पाहिजे' ना, त्याच्या कडे भारी स्कीम हाय तो निवडुन आला ना की डायरेक्ट 'डबल' बग ...तुला बी घेते त्यात..आता इतक्या गोड गळ्याने 'भाउ' बोलल्यावर...' मी पण लगेच... ????????????

 

 

वैभव जगताप

https://www.postboxmedia.wordpress.com

 

WOMAN

 

This is one of the best posts I've read about woman... Please read it completely... it's worth it...

WOMAN. . . . . . . . .

When God created woman he was working late on the 6th day.......

An angel came by and asked." Why spend so much time on her?"

The lord answered. "Have you seen all the specifications I have to meet to shape her?"

She must function on all kinds of situations,
She must be able to embrace several kids at the same time,
Have a hug that can heal anything from a bruised knee to a broken heart,
She must do all this with only two hands,"
She cures herself when sick and can work 18 hours a day"

THE ANGEL was impressed" Just two hands.....impossible!

And this is the standard model?"

The Angel came closer and touched the woman"
"But you have made her so soft, Lord".
"She is soft", said the Lord,
"But I have made her strong. You can't imagine what she can endure and overcome"

"Can she think?" The Angel asked...
The Lord answered. "Not only can she think, she can reason and negotiate"

The Angel touched her cheeks....
"Lord, it seems this creation is leaking! You have put too many burdens on her"
"She is not leaking...it is a tear" The Lord corrected the Angel…

"What's it for?" Asked the Angel..... .
The Lord said. "Tears are her way of expressing her grief, her doubts, her love, her loneliness, her suffering and her pride."...

This made a big impression on the Angel,
"Lord, you are a genius. You thought of everything.
A woman is indeed marvellous"

Lord said."Indeed she is.
She has strength that amazes a man.
She can handle trouble and carry heavy burdens.
She holds happiness, love and opinions.
She smiles when she feels like screaming.
She sings when she feels like crying, cries when happy and laughs when afraid.
She fights for what she believes in.

Her love is unconditional.
Her heart is broken when a next-of-kin or a friend dies but she finds strength to get on with life"

The Angel asked: So she is a perfect being?
The lord replied: No. She has just one drawback
"She often forgets what she is worth".

Send it to all the women u respect ....👍

And to all men who respect woman 👍👍

W O M A N:
● changes her name.
● changes her home.
● leaves her family.
● moves in with you.
● builds a home with you.
● gets pregnant for you.
● pregnancy changes her body.
● she gets fat.
● almost gives up in the labour room due to the unbearable pain of child birth..
● even the kids she delivers bear your name..

Till the day she dies.. everything she does... cooking, cleaning your house, taking care of your parents, bringing up your children, earning, advising you, ensuring you can be relaxed, maintaining all family relations, everything that benefit you.. sometimes at the cost of her own health, hobbies and beauty.

So who is really doing whom a favour?

Dear men, appreciate the women in your lives always, because it is not easy to be a woman.

*Being a woman is priceless*

Happy women's week!

Pass this to every woman in your contact to make her feel proud of herself.
Rock the world ladies!
A salute to ladies!

WOMAN MEANS:-
W - WONDERFUL MOTHER.
O - OUTSTANDING FRIEND.
M - MARVELLOUS DAUGHTER.
A - ADORABLE SISTER.
N - NICEST GIFT TO MEN FROM GOD.

I respect women..

PLEASE LIKE AND SUBSCIBE SHARE THIS PAGE FOR MORE BEAUTIFUL THOUGHTS.

 

 

https://www.aapalimayra.blogspot.com/

 

खाद्यसंस्कृती - पुरणाच्या करंज्या

नमस्कार 


आज मार्गशीर्ष महिन्यातला शेवटचा गुरुवार . ह्या दिवशी देवीला वरणा पुरणाचा नैवेद्य दाखवला जातो.आज आपण पुरणाची एक गोड पदार्थ बनवणार आहोत तो म्हणजे
पुरणाच्या करंज्या
त्याच बरोबर आजची आपली ही १०० रेसिपी आहे.
तुमच्या उदंड प्रतिसाद बद्दल मी तुमची खूप आभारी आहे .
चला तर बघुया पुरणाच्या करंज्या
साहित्य:
१ वाटी पुरण (पुरणपोळीला करतो तसेच पुरण)
१ वाटी गव्हाचे पीठ (कणिक)
२ चमचे तेल
तेल किंवा तूप तळण्यासाठी
चिमूटभर मीठ

कृती:
१) पुरण बनवण्यासाठी चणाडाळ कुकरमध्ये ४-५ शिट्ट्या करून शिजवून घ्यावी. डाळ शिजली कि त्यातील पाणी निथळून टाकावे. या पाण्याची कटाची आमटी बनवता येते.
२) पुरण बनवायला जेवढी चणाडाळ घेतली असेल तेवढाच गुळ घ्यावा, गोड जास्त हवे असेल तर २ चमचे गुळ जास्त घालावा. शिजलेली डाळ गरम असतानाच त्यात गुळ घालावा. आणि घट्ट होईस्तोवर पुरण ढवळावे. १/२ चमचा वेलची पूड आणि २ चिमटी जायफळ पूड घालावी.
३) २ चमचे गरम तेल गव्हाच्या पिठात घालावे. त्यात १ चिमटी मीठ घालावे. पाणी घालून घट्टसर माळून घ्यावे. पीठ १५ मिनिटे झाकून ठेवावे.
४) पीठाचे १ इंचाचे गोळे करावे. गोळे लाटून त्यात मध्यभागी पुरण ठेवावे. कडा जोडून करंजी बनवावी. कातण्याने कडा कापून घ्याव्यात. करंज्या घट्ट पिळलेल्या सुती कपड्याखाली झाकाव्यात. अशाप्रकारे सर्व करंज्या करून तुपात तळून घ्याव्यात.
करंज्या गरमच छान लागतात. वाढताना चमचाभर पातळ तुप घालावे.


वैभव जगताप
https://www.postboxmedia.wordpress.com

खाद्यसंस्कृती - गुलगुले

नमस्कार 

 आज आपण बघुया एक वेगळा पदार्थ त्याचा नाव आहे गुलगुले

साहित्य:
१ वाटी गव्हाचे पीठ
१/२ वाटी गूळ
१चिमटी बेकिंग सोडा
थोडीशी बडीशेप
पाणी
तूप

कृती :
१) गव्हाचं पीठ आणि बेकिंग सोडा एकत्र चाळून घ्या.
२) गूळ किसून एका वाडग्यात ठेवा आणि त्यावर १ वाटी उकळतं पाणी घाला.
३) पाण्यात गूळ विरघळू द्या. गूळ पूर्णतः विरघळल्यावर, गव्हाच्या पिठावर ओता. त्यात बडीशेप घालून, मिश्रण चांगलं फेटा. मिश्रण जरा घट्ट असायला हवं.
४)कढईत तूप गरम करून, त्यात डावाने किंवा चमच्याने या मिश्रणाचे लहान-लहान गुलगुले सोडा. गुलगुले गरम तुपात लालसर तळून घ्या. गरमागरम गुलगुले सायीच्या दह्यासोबत सर्व्ह करा.

वैभव जगताप

https://www.postboxmedia.wordpress.com